Het hoofdverhaal in Asteroïd City is gefilmd in een pastel technicolor-imitatie, die het geel van de woestijn en het blauw van de lucht extra benadrukt. Een ode aan de films uit de tijd waarin het verhaal speelt, maar visueel zachter en verfijnder. Dan is er zelfs nog een extra perspectief, een tweede verhaal, want Asteroïd City is eigenlijk een toneelstuk, deze raamvertelling is in strak zwart-wit zoals televisie er toen uitzag. Beide hebben bijpassende beeldverhoudingen. De switch tussen de twee werelden voelt daardoor telkens als een draai van honderdtachtig graden. De scènes in de dubbele raamvertellingen zijn vaak mooi en/of grappig.

De kinderen in deze film zijn bij vlagen hilarisch, en de volwassenen typisch aandoenlijk excentriek. De situaties waarin zij belanden zijn heerlijk absurd, van de bijzondere setting voor de uitreiking van een wetenschapsprijs voor geniale tieners tot het buitenaardse wezen dat per ongeluk alles op zijn kop zet.

Je hoeft niet te veel te peinzen over de boodschap die de film geeft. De humor is ijzersterk, van grapjes in de achtergrond en met statisch camerawerk, tot dialogen zo banaal dat je ervan in de lach schiet. De beste acteurs van Hollywood geven waar voor hun geld: Scarlett Johansson, Tom Hanks, Margot Robbie, Jeffrey Wright, Steve Carell. Niet alle rollen zijn groot, maar ze krijgen allemaal wel een sappige scène of speech om mee te spelen. Grappig, prachtig vormgegeven en bomvol kleine details.